مشق شب

بسمه تعالی

اين صحنه وحشتناك را تصور كنيد. زنان و فرزندان را در برابر اجساد آورده‏اند، هر يك از زنانْ برادر، همسر يا فرزندى در ميان كشته‏شدگان دارد، اما گريه نمى‏كند. آنان وظيفه داشتند كه از زينب پيروى كنند. حضرت زينب بزرگ ايشان بود، پس در همه امور از او پيروى مى‏كردند.
پشت سرِ حضرت زينب رفتند. حضرت زينب، در جلوِ آنان به جسد پاره‏پاره امام حسين(علیه السلام) رسيد، جسدى كه حتى يك عضو سالم در آن ديده نمى‏شد. با اين حال، پوشده از تير و شمشير و نيزه و سنگ بود، آنچنان‏كه چيزى از آن پيدا نبود. نيازى نيست تاريخ اين حوادث را روشن به ما بگويد. حضرت زينب آمد و بر بالاى جسد امام حسين ايستاد و سنگها و نيزه‏ها و شمشيرها را كنار زد و جسد را با دو دست بلند كرد و گفت: «اللّهمّ تقبّل منّا هذا القربان‏.» (خداوندا، اين قربانى را از ما بپذير.)
اين دلاورى را تصور كنيد. حسين(علیه السلام) براى زينب (سلام الله علیها) همه چيز است. بزرگان، پهلوانان و كوهها در برابر اين صحنه ناتوان‏اند، اما زينب ابداً چنين نيست.با اين سخن، حضرت زينب اعلام داشت كه اين كار به اراده و خواست خود ما بوده است، نه اينكه بر ما تحميل شده باشد. هيچ‏كس نگفت بياييد و كشته شويد. هيچ‏كس نگفت كه قيام كنيد و هيچ‏كس نبود كه اين كار را از ما بخواهد. ما با آزادى كامل آمديم و اين موضع را اتخاذ كرديم. آنچه به دست آورديم نتيجه خواستِ و اراده خود ماست. ما حسين را براى دين خدا قربانى كرديم و از خدا مى‏خواهيم كه اين قربانى را از ما بپذيرد. جز اين هيچ چيز مهم نيست. چنان‏كه در مجلس ابن زياد، وقتى كه از او پرسيد: كار خدا را با برادرت چگونه يافتى؟ گفت: «والله ما رأيت الا جميلا، هؤلاء رجال كتب الله عليهم القتل فبرزوا إلى مضاجعهم.» (به خدا سوگند، جز نيكى نديدم. آنان‏مردانى بودند كه خداوند مرگ را برايشان مقدّر كرده بود و آنان به سوى آرامگاهشان شتافتند.) بى‏شك، پس از اين موضعِ حضرت زينب در برابر شهادتِ سرورِ كشته‏شدگان و سيّد شهدا ديگر زنان تكليف خود را در برابر شهداى خود دانستند. چرا كه زمان ناله و شيون و اظهارِ ناتوانى نبود، بلكه هنگام اظهار قدرت و صلابت بود و بايد به جهانيان اعلام مى‏شد كه ما بدين‏جا آمديم و مى‏دانستيم چه رخ خواهد داد، با آسودگى اين مقصود را اراده كرديم و به سوى آن ره سپرديم و به تك‏وپو افتاديم. از خداوند مى‏خواهيم كه آن را از ما بپذيرد و اگر نبرد فداكارى بيشترى اقتضا مى‏كند، ما آماده‏ايم. بنابراين، نقش حضرت زينبس اين بود كه رسالت امام حسين(علیه السلام) را در اظهار عزّت و شرافتِ نبرد، تكميل كند.
برگرفته از کتاب زينب( س) شكوه شكيبايى‏ نوشته امام موسى صدر ، ص 6-9